Megavalanche #1 Mijn eerste downhill evaring

Sinds ik in Madeira ben geweest om de TransMadeira te filmen, is het downhill virus in mijn lijf gekropen. Ik zat al meer dan een half jaar te kijken op Youtube naar de meest extreme downhill video's en na Madeira wist ik het zeker. De Megavalanche wordt mijn nieuwe uitdaging! De Megavalanche is de bekendste downhill races van de wereld. op 3330mtr hoogte gaan 2000 man proberen zich te kwalificeren voor de finale race, waarbij maar 400 man gekwalificeerd wordt om de skipiste af te denderen en dan nog eens binnen 1,5 uur beneden zijn in een downhill race van 2600mtr!

‍

Megavalanche

Ik weet niet wie mij nu attendeerde op de Megavalanche, het was iemand van team afrika (the big five) of Martijn, maar ik zag de beelden op Youtube en vond het zo indrukwekkend dat ik van de gopro beelden zelf een compilatie ging maken (zoek naar Megavalanche all-in-one). of (https://youtu.be/iTzBn7xGLmQ)
‍

Conclusie

‍
De conclusie was: Wij moeten daar gaan kijken! Samen met Martijn en Geert Stammis (ik noem het Stammis omdat Geert Klaver mijn andere vriend is. Boekte we een appartement aan de AlpDue’z in Frankrijk. Wij zouden daar onze eerste stappen zetten in de Downhill wereld.

We zouden woensdagmorgen gaan rijden, maar we waren allemaal zo enthousiast dat we elkaar belde, en zeiden: Zullen we anders vanavond gaan rijden? En zo geschiede. Half 9 kwamen de mannen mij ophalen, en de volgende morgen om 9 uur ringelde we aan de hotelbel. Eerst nog even wat bescherming kopen, voor de rug, ellebogen, knieën en je nek. Daarna naar de lift en met de fietsen en omhoog!

Het voelt als een ski-vakantie in de zomer!

Onze eerst downhill

‍
We stapten uit en kwamen bij de eerste 5 vrij simpele trails uit. Onderweg naar beneden besef je direct hoe zwaar dit is! Je druk staat volledig op je armen, je staat op je fiets en ben net als met snowboarden alleen maar bezig met de volgende bocht.

‍
Na een paar afdalingen begin ik er wat schik ik te krijgen. Zelf iets te overenthousiast wil ik Geert inhalen. Maar dan gaat het mis. Ik neem een drop over een plankje en het enige wat ik me daarvan nog kan herinneren is het geluid van een full-face helm die langs een rotsachtig pad schuurt. Voor mijn gevoel duurde dit wel zo’n 20 seconden, maar het zal in werkelijkheid zo’n 4 seconden zijn geweest. Geert vraagt: Gaat het Koen? Het enige wat ik kon uitbrengen is Hhuuuhhhh Hhuuuhhhh…  Ik wist even niet waar ik het moest zoeken, mijn longen waren even leeg geslagen, de adrenaline zorge ervoor dat ik helemaal even niets voelde. Tot het moment dat je opstaat, en dan tot de conclusie kom dat je schouder en arm behoorlijk gehavend is.
‍

De angst zit er flink ik!

Op het bekende mountainbike parcours in de Schoorlse duinen ben ik 1 keer hard over de kop gegaan, toen had ik zoveel last, dat ik daarna verschrikkelijk bang ben geworden en niet eens over een kleine drop durfde te gaan. Exact hetzelfde gebeurde nu weer. Mijn nek zat vast, ik kon geen kant op, iedere drop deed pijn.

Geert en Martijn waren na een een dag wel uitgekeken op de 5 korte routes en wilde het einde van de officiële route gaan doen. Dat begreep ik natuurlijk. De mannen hebben sowieso meer lef dan ik. Ik bleef bij de simpelere baantjes kreeg mijn plezier weer terug en heb veel geleerd! De volgende dag gingen we een lift hoger, ik nam de simpelere paden, en de mannen probeerde de route een beetje uit. Na vier dagen moesten we weer huiswaarts. Een bak aan ervaring, maar vooral het gevoel dat we deze uitdaging toch echt serieus moeten gaan nemen als we ons volgend jaar ook willen kwalificeren, dat is het gevoel dat we hier aan over hebben gehouden. Dit wordt echt een flinke uitdaging! Mar (LET OP:) wij gaan ervoor.

Heb jij tips voor ons? Laathet weten in de comments.